Laatste dag wajjjoooooww - 16&17.08

De letters die ik op mijn schermpje aantik kies is vanuit het regenachtige Nederland.. Bizar om weer terug te zijn, saai vooral en grijs.

De laatste dag in Sri Lanka hebben we nog even alles uit de dag gehaald en hebben we onderweg naar het vliegveld nog wat tussenstops gemaakt. Zo reden we via Galle, waar we ons nog verwenden met een pizza.. nu heb ik spijt dat ik niet voor een curry ging, maar daar op dat moment dacht ik vooral "yes pizza".

We kwamen langs een oud Nederlands fort wat nog over gebleven is uit de kolonieën tijd, sowieso geinig dat we ook in Colombo al wat historie terug zagen uit die tijd, zo liepen we in Colombo plots langs een gereformeerde kerk, hueh?

We reden verder bij Galle nog langs de oh zo bekende vissers op een paal, ik had er eerlijk gezegt wat meer verwacht. Het was nu vrij duidelijk dat deze mannetjes hun vak puur nog uitoefenen om geld te vangen van toeristen. We zijn dan ook niet uitgestapt omdat we dan geld moesten neerleggen voor een foto en vanuit ons busje had ik de vissers al gezien, inclusief toeristen die er naast stonden. Wat ook meespeelde is dat ik al zooo veel moois meegemaakt en gezien heb dat ik dit bekende plaatje wel prima vond om na 2 minuutjes verder te rijden.

We kwamen langs het tsunamipoint, een herdenkingsmonument voor de Tsunami van 2004. Op de achtergrond van dit monument was uit steen de tsunami uitgebeeld met alles wat zij met zich mee bracht, heftig. Sampath vertelde over de ramp een bizar verhaal. Op het moment dat de zee zich terug trok, wat voor de mensen een nog onbekend verschijnsel was, ruzieden de mensen met elkaar over wie dit "nieuwe" stuk grond verdiende. Deze ruzie werd zoals wij nu weten ruw verstoord door een metershoge vloedgolf..
Bizar vond ik om te zien hoe er nog hier en daar een geraamte van een voormalig huis overeind stond. Op een enkeling na was niets gerenoveerd, crrrazy, maar later begreep ik dat het nu verboden is om zo dicht bij de zee een huis te bouwen.

Ook hebben we een turtle heatchery bezocht. De eerste paar seconden was ik suoer enthiousiast en smolt ik in de oogjes van alle pas geboren schillies die later in zee gelaten zouden worden. Wat cuuuuute!! Plots werd ons verteld dat we ze mochten oppakken, wat ik deed en vervolgens schrok. "Wat deed ik nu?" Dit wil ik helemaal niet. Ik ben hiee ontzettend op tegen en plots sta ik met een schilliebaby in mijn hand, shit! Nou goed, dit is gebeurd en ik heb mijn liefde vervolgens uitgestraald over de schillies, baadt het niet schaadt het niet. We kregen een korte rondleiding en mijn gevoel begon te knagen. Het is heel goed dat ze zich inzetten voor de zeeschildpadden en de kans op overleven van deze babyschillies vergroot. Ook vind ik het goed dat ze zich inzetten voor deze knappe schillies en de verzorging en herstel op zich nemen. Maar waaaajoo, waarom moet dit in zo'n ontiegelijk kleine bak met water met maximaal 2 stenen erin?? Ook kwamen we langs een bak met blinde schildpadden. De reden dat zij hier beschermd leven is omdat de schillies het niet zouden overleven in het wild. Hmmmkay, maar hebben de schillies het nu wel goed dan? Denk je in dat je als blinde in een kleine bak met water leeft, op elkaar botsend of tegen de rand van de bak. Dit ia toch geen leven? Ook waren er albinozeeschildpadden en anderzinds gehandicapte volwassen zeeschillies. Ik hoopte vurig dat de zeeschildpadden net zo'n geheugen hadden als een vis, 2 seconden, en dus geen lijden hoeven ervaren. Dubbel gevoel over dit bezoek, al helemaal nadat verteld werd dat er een stuk of 5 grote zeeschildpadden puur en alleen daar verblijven voor educatie (voor kids) en toerisme.... Hoe prachtig deze dieren ook zijn en met hoeveel liefde ze dan misschien ook wel verzorgt zijn, ik heb er een lastig gevoel bij en denk vooral "laat dit moeder natuur opknappen of bouw een paradijsje voor de schillies.".

Richting vliegveld zat ik met een knoop in mijn maag, deze keer niet van het eten, maar van de tegenzin om te vertrekken. Een vliegreis van nog een keer zo'n 13 uur exclusied de overstap in Mumbai, getssss. We hebben in de eerste korte vlucht ontzettende turbulentie gehad, wat mijn organen flink door mijn lichaam liet rammelen. Ook zag ik hier en daar een gezichf verdwijnen in een kotszakje. Je kunt je wel voorstellen dat ik blij was toen we in het grote vliegtuig zaten, met minder last van turbulentie en met de vermakelijke tvschermpjes. De vlucht ging verder goed en ik heb zelfs een paar uurtjes slaap kunnen pakken.

Wat heb ik het heerlijk gehad in Sri Lanka! Ik ben ontzettend van het land en de mensen gaan houden en ben dan ook zeker van plan om nog eens terug te keren. Ook het warme klimaat ben ik enorm gaan waarderen, hoewel een douche geen zin had aangezien je na het afdrogen alweer doorweekt was door de hoge luchtvochtigheid in combinatie met 30 graden. Elke dag zon, heeeerlijk!! En wat een geluk heb ik gehad tijdens de moesson, gewoon géén regen! Oké, af en toe een spatje of we zaten in ons bussie, maar dat is te verwaarlozen. Heerlijk!!! Wat heb ik veel gezien, ontzettend veel, intens en bewust genoten en gelachen met de nieuwe mensen die ik heb ontmoet.

Srilankiii bedankt, Stūtiyi!