Een brandende kokosnoot en een knal in de efteling - 13.08

Reisdag Arugam Bay - Kirinda Yala NP

Nadat ik mijn spullen weer in mijn backpack gepropt gekregen had, vertrokken we naar de op een na laatste slaapplek. De dag van vertrek komt nu steeds dichterbij en ik wil daar niet aan denken.. Het is hier zo fijn!

Onderweg stopten we en hebben we een hindoe tempel bezocht. Het dorp Kataragama aan de rand van het Yala National Park is voor de hindoes 'de heiligste van alle heilige plaatsen van Sri Lanka', omdat hier de tempel van Skanda staat. Mij is verteld dat mensen vanuit het hele land naar deze tempel komen om een offer te brengen en te bidden voor, bijvoorbeeld, een ziek famielid. Men gaat ter voet op reis, door de jungle en de bergen, tussen de olifanten, apen, slangen en noem maar op. Bizar en prachtig tegelijk. Aangekomen in Katagarama verwijderd men zich van al het lichaamshaar, eet voor 7 dagen geen vlees, baad in modder en spoelt zich af in de rivier gelegen naast het tempelterrein.

Sampath verteld dat hij het hindoeïsme niet helemaal begrijpt, niet gelooft, maar hij heeft een groot soort van respect naar dit geloof toe en brengt wel offers. Ik laat mijn slippers achter bij een hek voor de tempel die omringd is door een muur van prachtige olifanten en pauwen. Binnen stond ik op een soort binnenplaatsje met de belangrijkste tempel, met eromheen kleinere tempels. Er zijn aan de rand kastjes waar men bloemen en eten plaatst die even later geofferd en uitgedeeld zullen worden aan de armeren. Op twee plekken staan zwarte hekjes waar ik mensen een bijzonder ritueel zie doen. Men staat met een brandende kokosnoot, haast tegen het voorhoofd, bid intens en slaat vervolgens de brandende kokosnoot kappot.

Een kokosnoot is een symbool voor voorspoed, maar wordt ook vaak bij gunstige gelegenheden (het begin van iets nieuws bijvoorbeeld) kappot geslagen in de naam van Ganesha.
Ganesha is de verwijderaar van obstakels en wordt daarom als eerst van de goddelijke energiën vereerd, zeker bij nieuwe en gunstige ondernemingen. De eerste obstakel die we vaak tegenkomen is ons eigen ego. De harde schil van de kokosnoot, die kapot geslagen wordt, staat symbool voor deze belemmering op het pad van zelfrealisatie. De hardheid van het ego bedekt het ware zelf en is daarom belangrijk om te doorbreken. De binnenkant van de kokosnoot is zuiver en symboliseert de ziel. Het ego moet dus gebroken worden om je te ontdoen van obstakels, om vreugde te bereiken en om het goddelijke te kunnen bereiken.

Verderop steek ik een kaarsje aan, het zijn metalen bakjes waar ik een lontje aansteek in een laagje olie.
Ik merk dat dit bezoek me wel wat doet, natuurlijk denk ik aan Pheeb wanneer ik een kaarsje aansteek, maar ook aan mijn familie. Ik voelde me weer even intens dankbaar voor het leven.

Na weer effies met het busje gereden te hebben kwamen we aan bij een tempelpark, wat mij enigzins deed denken aan de efteling. Ik hoorde muziek, zag knipperende lampjes om me heen en veel afgebeelde goden op een soort "plastic manier". We liepen langs zowel buddha's als goden van het hindoeïsme. Heel bijzonder om te zien en soms ook echt wel vooral bizar. Zo was er een god van 'het geld' en deze was bekleed in een laag van ruppees briefgeld en een commerciele versie van buddha waarbij je (na wat geld achter gelaten te hebben) je hand op zijn gouden buik moest leggen voor een "gouden toekomst". Ook was er een god van "de geboorten", en kon je hier bidden voor een jongen of een meisje. Er hing verderop een poster met glimlachende ouders en hun zoon of dochter met een tekst eronder waarop waarschijnlijk een dankbaarheid uitgesproken werd naar de god toe. Samoath vond het oprecht bijzonder dat deze mensen allemaal het kind kregen dat zij gewenst hadden.
Ik, relariverend als ik kan zijn, besef me dat dit gewoon een marketingding is. Crrrrazy.

Een leuk weetje, in afbeeldingen van het hindoeïsme worden vaak mensen afgebeeld met een groene/blauwe huidskleur. Dit staat voor mensen met een donkere huidskleur, omdat de achtergronden vaak donker zijn en een bruine huidskleur dus weg zou vallen.

In Kirinda aangekomen dumpten wij onze backpacks, ok correctie, werd mijn backpack gebracht door een mannetje van het terrein. Even later kwamen Wouter en Jordy langs en riepen dat zij bedbugs hadden.. nou je raadt het misschien al, maar van lichte paniek kan ik best wel spreken. De verhalen over deze beestjes in je bed en de kans op meenemen naar Nederland gingen rond en we leken even op een stelletje kippen bij elkaar. De grap is, dat het gewoon torretjes waren! No worries dus, ok het is niet chill als er torren in je klamboe zitten, maar ik was vooral blij dat het geen bedbugs waren.

Hierna gingen we lekker eten, althans dat was de bedoeling.. het was al een uur of 10 toen wij aanschoven als hongerige (weer)wolven. Ik ging voor noodles als tactische keuze, aangezien noodles met een paar minuten gekookt zijn, toch?!!! Het was al iets over elven toen wij ons eten hadden. Ik propte gauw wat happen naar binnen voor het idee, want echt honger had ik ondertussen al niet meer. Ik ging zodra ik kon direct naar bed aangezien we de volgende ochtend vroeg op safari zouden gaan en ik mijn hoofd nu al met mijn twee handen ondersteunen moest.